عسل رسیده(عسل تغلیظ شده)
به عسلی گفته می شود که بدون ترس از فاسد شدن، تا مدت نامعلومی قابل ذخیره باشد( در اکتشافات باستانشناسی در مصر، خمره ای پر از عسل سالم و قابل مصرف کشف شده که قدمت آن را ۶۰۰۰سال و در مورد دیگر ۱۲۰۰۰سال تخمین زده اند). در عملیات تولید عسل ، زنبورهای کارگر شهد گلها را به کندو می آورند و به صورت عسل نارس (عسل رقیق) در حجره ها ذخیره می کنند و بر اساس غریزه طبیعی، برای جلوگیری از فاسد شدن عسل رقیق، اقدام به تغلیظ آن می کنند. در عملیات تغلیظ، دسته ای از زنبورهای کارگر مسئول این کار، روی لبه ی حجره ها می نشینند و با فرو کردن خرطوم خود در حجره ها مقداری عسل رقیق را به درون عسلدان خود می مکند. عسل مکیده شده در بدن زنبور تا حد لازم آبگیری می شود و به مقدار لازم برخی از مواد ساخته شده داخل بدن زنبور، مثل نوع آنزیم، آنتی بیوتیک و احتمالا مواد دیگر به آن اضافه می شود و سرانجام عسل تغلیظ شده به داخل حجره برگردانده می شود. زنبورها آب ناشی از آبگیری از عسل رقیق را در بدن خود مورد استفاده قرار می دهند و مازاد آنرا به همراه مدفوع خود در خارج از کندو دفع می کنند.در مواقعی از سال که جریان شهدآوری به داخل کندو شدت دارد، به علت گرمای داخل کندو همواره عسل رقیق درون حجره ها در حال تبخیر شدن است که این تبخیر باعث بالا رفتن رطوبت داخل کندو می شود و اگر این رطوبت به حد معینی کاهش نیابد، در حجره های سرباز حاوی عسل تازه تغلیظ شده نفوذ کرده و مشکل آفرین می شود. لذا به محض بالا بودن رطوبت داخل کندو، دسته ای از زنبور های کارگر با بال زدن بر فراز حجره ها باعث به گردش درآمدن هوا و تهویه کندو می شوندکه به این ترتیب رطوبت داخلی کندو همواره در حد معینی می ماند. عسل رسیده با ویژگی غلیظ بودن و سایر خصو صیاتی که دارد، محیطی است که هیچ نوع موجود زنده ای در آن قادر به ادامه حیات و فعالیت نیست و به این لحاظ است که عسل رسیده را به راحتی می توان بدون نیاز به هیچ نوع فرآوری یا نگهداری در یخچال تا مدت نا معلومی نگهداری کرد.
